30 bekendere en onbekendere mannen – de line-up is nog helemaal niet rond! – schrijven een brief aan hun vader. In 1000 woorden. Ik bundel ze, mei/juni volgend jaar te verkrijgen. Waarom?
Elke man is een zoon. En heeft een vader. Zelfs er geen vader was of is. Maar ooit zijn ze op de een of andere manier versmolten. Je vader en je moeder. Al was het in de anonimiteit van de kliniek. Die oerkracht blies jou het leven in, en toen had je dat maar te doen.
Moeders kunnen fantastische opvoeders zijn. Ook als ze het alleen heeft gedaan. Juffen en meesters, opa’s en oma’s, de oom en de buurvrouw, de coach en de superheld op televisie: allemaal droegen ze bij aan hoe je bent geworden – en je bent precies goed genoeg.
Elk jongetje had ook een rolmodel nodig, en dat had – biologisch gezien – zijn vader moeten zijn. Die zijn zoon had begeleid in het volwassen worden, omdat hij zelf ook nog zo goed weet hoe dat ooit was gegaan. Zijn zoon had geleerd met verantwoordelijkheid, macht en driften om te gaan. Geleerd wanneer er te staan, en wanneer te buigen. Zichzelf en de wereld te respecteren.
Maar veel vaders verdwenen de afgelopen 150 jaar, sinds de Industriële revolutie, de fabrieken en kantoren in. Om vaak afgepeigerd thuis te komen, en de opvoeding aan de moeders te laten. De mannen trokken zich langzamerhand ook terug uit de klas, de zorg, de hulp.
Ze waren er wel in verhalen: sterke en stoere mannen die de wereld redden, of hun gezinnen. De hun zwakheden overwonnen en hun twijfels opzij zetten. Eind goed al goed. Al overleefde de held het niet.
Maar ook dichterbij was er een man die te dealen had met het leven, en daarin de keuzes maakte die hij dacht dat goed waren. En die man was soms een held en soms juist niet.
Ik denk dat zonen hun vaders moeten eren. Niet om wat hij gedaan heeft, maar om zichzelf de plek te geven die hen toekomt:
Jij bent de vader, ik ben de zoon. Zonder jou was ik er niet geweest, dat is een feit. Wat van jou is, is van jou, en wat van mij is, van mij. En ik wil je vertellen hoe het me gaat. En waar ik dankbaar voor ben, maar ook waar ik zo naar verlang. Wat ik heb gekregen en wat ik heb gemist. En dat is allemaal van mij, niet van jou. Maar ik zou willen dat je het wist.
Is je vader overleden? Het klinkt misschien raar, maar dan is het des te makkelijker. Want dan blijft het echt bij jou.
Wil je meer weten over dit project, omdat je misschien mee wil doen? Klik dan hier
Wil je mee doen? Welkom, mail ons dan op stichtingmanoman@gmail.com
Groet,
Nathan Vos, voorzitter Stichting Man O Man, broer van David, journalist, schrijver
