De vrouw heeft de macht, de man grijpt ‘m. Zo simpel?

Wass wil der Mann? Seksuologen braken zich daar afgelopen vrijdag het hoofd over op een congres, waar ik de inleidende spreker mocht zijn. Met mijn verhaal (een bewerking van de TedX) over mannen, onmacht, wanhoop en verlossing.

Dat vertoog hakte er – bleek al snel – nogal in bij het gezelschap. De kille maar niets verbloemende zelfmoordcijfers, het enorme risico van eenzaamheid, en ook: dat het leed van  mannen ook een generieke oorzaak kan hebben: het man zijn. Los van z’n individuele ellende. Op zo’n manier hadden de verzamelde wetenschappers, artsen, psychologen en therapeuten er nog niet naar gekeken.

Fijn dus, dat er een nieuw perspectief kon ontstaan. Wie weet naar wat voor goeds dit kan leiden in combinatie, bijvoorbeeld, met de energie die er uit de #metoo beweging ontstaat.

De rest van het congres speelde zich af op het veld van de seksuologie zelf, met als onderwerp dus de man. Van hoe jongens meisjes veroveren (en of dat wenselijk is), tot de gevaarlijke  beweging van ‘onvrijwillig celibatairen’, hoe mannen hun vaderrol kunnen pakken, tot hoe we in het uitgaansleven om dienen te gaan met mannelijke energie. En nog veel meer.

Zij moet veroverd

Ik wachtte het eind niet af, en stapte de auto in met het aloude idee : de vrouw heeft de macht, de man moet ‘m bevechten. Haar eitjes zijn zeldzaam, zijn zaadjes zijn talrijk. Hij moet in actie, zij mag in reactie. Zij moet veroverd, hij moet veroveren. Hij loopt het risico daar slachtoffers in te maken, zij, en andere mannen, lopen het risico slachtoffer te worden.

Zo simpel was het lang, heel lang. En zo simpel is het bij de leeuw, de pauw en het edelhert. Vrouwen hebben nog steeds de seksuele macht, dat verandert niet. Maar waar mannen dat ooit konden bevechten met materiële macht (geld) intellectuele macht (opleiding), en desnoods fysieke macht (geweld), wordt het anno 2018 tijd voor een nieuwe balans.

We deinzen terug

Want de vrouw heeft nu ook het zelf verdiende geld, de ontwikkelde hersens en de daarbij horende vrijheid, en geweld tolereren we – ook mannen zelf, als het goed is – niet meer. Waarmee een nieuw probleem ontstaat: deinzen mannen aan de ene kant niet terug voor vrouwen die álle macht lijken te hebben en aan de andere kant vraag ik me af of die machtige vrouwen nog wel een man kunnen vinden die goed genoeg voor ze is?

Dat laatste is niet iets van de laatste jaren. In de grote steden zien we al tijden een overtal aan rijke, slimme vrouwen die na hun dertigste in paniek raken omdat ze de goede man nog niet hebben gevonden. Mijn kort-door-de-bocht advies is dan meestal: ga naar een congres, stof een lieve, grappige (en niet kansloze) béta af, steek hem in de kleren, voedt hem een klein beetje op, maak samen een prachtig kind of wat en zie of het schip strandt. Want de eisen die je vooraf aan een relatie stelt, zeggen niks over de slaagkans ervan. Toch?

Maar die onmachtige mannen zijn dus zelf ook een probleem aan het worden. Met de ‘onvrijwillig celibatairen’ als uitwas: eenzame, boze kerels die zich thuis zitten op te vreten en zomaar kunnen gaan exploderen. Daarvan weet ik nog niet zo goed wat ik er aan moet vinden. Laten (die) mannen eerst eens goed naar zichzelf kijken, onder andere met de goede vragen (jaja daar ga ik weer) en daarop actie ondernemen, voor ze zich tekortgedaan of bedreigd voelen. Ook dit is makkelijker gezegd dan gedaan – en meer voer voor seksuologen dan voor mij.

Overheerser

Ik moet denken aan een zéér naaste bekende van mij. Hij is al vanaf z’n pubertijd een lustobject. Knap, lang, avontuurlijk, sociaal vaardig. En doorgaans relatieloos – al heeft hij een kind. Maar vrouwen werpen zich bij voortduring aan zijn voeten. Als hij een relatie had, was dat altijd met sterke, slimme,  soms rijke, maar bovenal razend ingewikkelde vrouwen, met wie het na verloop van tijd begon te knetteren tot het ontplofte. En dus duurde zo’n relatie zelden langer dan een jaar.

De simpele verklaring was: bindingsangst. Daarmee kon ik jaren vooruit, maar laatst ontwaakte een nieuwe theorie in de bovenkamer. Namelijk: mijn bekende heeft de seksuele macht over de vrouw, en dat dient in balans gebracht door andere machten van haar. Anders zou ze in een slavin veranderen en hij in een meester. Dus valt hij, onbewust, alleen op machtige vrouwen. En dat valt te prijzen: hij wil geen overheerser zijn.

Wie weet kunnen mannen in de toekomst kinderen baren, en vrouwen mannen bevruchten. Ik wacht dat even af.