De longread was vijf jaar geleden even in, toen weer uit, en nu raakt-ie weer in zwang, omdat we inmiddels gewend raken aan online lezen. De goede mensen van de Huffington Post plaatsten recent een indrukwekkend lang leesverhaal over een hulpverleenster die weigert het medische systeem boven haar haar depressieve en suïcidale cliënten te stellen.
Al gaat het bijna ten koste van haar zelf, Ursula Whiteside laat ze niet los. Zo nodig mailt of belt ze tien keer per dag. Soms met een vraag, soms met een oplossing, maar meestal als hart onder de riem. In haar weekends, op vakantie. Totdat Ursula’s cliënt haar geruststelt: “Ik ben oké voor nu”.
En dat is, beste vrienden, wat het is. Je moet blijven vasthouden, laten zien dat ze er wél toe doen, ze aandacht geven en waarderen. Hoe lang? Dat weet je niet. Is het eng? Soms. Ongewis? Zeker. Is het gegarandeerd succes? Zeker niet. Is het de moeite? Altijd.
Lees het indrukwekkende, maar ontnuchterende verhaal hier. En neem de tijd.
Met dank aan mijn lieve moeder Rebecca
Man O Man 
Geef een reactie