Hoe heet je jezelf welkom?

Daar zat hij, in de groep. Met zijn hebben en houwen. Het stokken van de stem. Een zenuwtrekje. Een verhaal over verlies. Van mensen, van jeugd, van onschuld, van eer. En over onmacht. En hoe zich dat manifesteerde, en wat dat weer opleverde. Woede over verdriet, en daar weer schaamte over. Angst voor zoveel meer dan hij door had gehad. Tranen bleven niet binnen, hoe hij het met ademhalen, grappen en verbetenheid ook probeerde tegen te houden. 

De groep zweeg, piekerend over hoe ze kon helpen.  Niemand durfde het aan. Bang om het nog erger te maken. Welke vragen zouden hem dienen? Wie kon hem troosten? Moest er wel getroost worden? Waar lag het medicijn? Lang bleef het stil. Maar toen. 

‘Welkom’, klonk het tegenover hem. De man voelde zijn hoofd wat leger worden, en zijn hart wat warmer. Welkom was het enige dat hij nu nodig had. 

Welkom in de wereld, wie gunt dat de ander niet. En hoe onvanzelfsprekend is het tegelijk. Als je nooit hebt gevoeld welkom te zijn, omdat thuis geen betrouwbare plek was. Als je ouders geen tijd hadden. Of zich zelf niet welkom hadden gevoeld. Of als deze wereld minder belangrijk was dan de wereld hierna, waarom zou je je hier dan welkom wanen?

Je niet welkom voelen, je zou er een boek over kunnen schrijven. Moeten ze me wel? Onder welke voorwaarden mag ik hier zijn? Wanneer mag ik hier zijn? Als je dus altijd in voorwaarden denkt, met als belangrijkste: mag ik er wel zijn? En dat dan maar bevecht, bijvoorbeeld met een grote waffel. Of uit de weg gaat, door juist terug te trekken, of enorm gaat zorgen

Je niet welkom voelen leidt ook tot: wantrouwen naar de ander. Liever vertrouwen op ideeën en concepten dan op mensen.  Liever observeren dan meedoen. En zo vervult de profetie zichzelf: je hoort er niet bij. 

Erbij hoort ook: leiderschap pakken, omdat lid te onzeker is. Als leider hoef je alleen jezelf welkom te heten, denk je. Maar dat is een eenzaam welkom. En droogt dus ook snel op. 

Erbij hoort ook: afhaken. Als je je niet helemaal welkom voelt, hoe kan je dan blijven? In het moment, in een gesprek, in de ontmoeting. En erbij hoort: praten praten praten, zodat je het welkom in de ogen van de ander niet hoeft uit te zoeken. 

De polariteit hemel en aarde. Misschien ken je die al. Dat je moeite hebt om met beide benen op aarde te staan. Omdat dat dat te spannend is. In de hemel is het veiliger. En je daarom het masker opzet dat daar bij hoort. 

Maar als je je zelf niet welkom voelt, hoe kan je dan de ander echt welkom heten? Als je er alleen met voorwaarden durft te zijn, accepteer je dan de ander zonder voorwaarden? Misschien wel, misschien niet, maar dit is zo’n vraag die even mee mag reizen. 

Hoe fijn is wel – dat weten we allemaal – om je helemaal welkom te voelen. En wat ik zo tegenkwam in dit onderzoek, waren dat natuurlijk de momenten waarop ik voelde – het blijft van mij, niet van een een ander– dat ik er met alles mocht zijn. Zoals de momenten waar verdriet troost vond, of de liefde de liefde. De ouder zijn kind. 

Maar het waren som ook  momenten dat iemand even door me heen prikte. Me, in een flikkering, zag voor wie ik was. Soms pijnlijk. De collega die bij haar afscheid zei: ‘Nathan, juist jij moet jezelf blijven, niet zo willen mee doen met de rest’. Toen was ik bozig, nu denk ik: jij vond mij. En dat gebeurt heel soms, en hoeft niet altijd in woorden te zijn. 

Wat ik niet meer wil doen, is me manifesteren om gevonden te worden, om een welkom af te dwingen.  Een grote waffel hebben. De tent overnemen. Of me terug te trekken, om uitgenodigd te worden, of zo het niet welkom te vermijden. 

Want dan wordt ik niet gevonden. Voor mij is gevonden worden het verlengde van welkom zijn. Het is een welkom van intense verbinding. En ook ik wil gevonden worden, anders zou ik me niet verstoppen. 

Dit is wat me te doen staat. Me welkom gaan voelen. 

Phoenix zegt: de belangrijkste taak in een relatie is aannemen. Ik ga proberen aan te nemen dat ik welkom ben, zoals ik ben. Dat hart mag dus verder open. 

Zodat ik de ander kan aannemen. Wel de mens zien, en niet alleen zijn manifestatie. Opdat hij mij ook ziet.

Zeggen: ik ben er. Welkom.