je op een borrel zegt ‘Hé, ik loop even verder’, dan dat je over m’n schouders aan het kijken bent als ik tegen je praat
je een minuutje of wat stil bent nadenkt voordat je ergens iets van vindt.
je een compliment van me kan accepteren
we elkaar aankijken als we emotioneel zijn
je een paar keer dag boven jezelf gaat hangen en het geheel – en daarmee je perspectief – overziet.
je, als je ineens een emotie voelt (ook een goede), rustig de tijd neemt om te bedenken waar je precies geraakt bent.
als ik je iets vertel, je niet alvast in je volgende vraag zit
we mekaar begroeten bij aankomst en weggaan
je je accepteert dat je gezin van herkomst, je grootouders en hun ouders, je jongste jeugd, de grote gebeurtenissen in je leven, noodzakelijkerwijs voortleven in jou en dat je daar soms mee te dealen hebt
je je voor een ontmoeting goed gewaar bent van de positie die je ten opzichte van de ander inneemt, en daar in je communicatie rekening mee houdt
je je realiseert dat het allergrootste (en het meest logische, ook) wat je je doen staat, is dit leven voor de ander een beetje beter te maken, vanuit je eigen kracht
je je altijd afvraagt of, als je iets communiceert, je intenties goed zijn en of dat ook zo bij de ander zal overkomen
je weet dat zowel in werk als thuis liefde en veiligheid de twee ankers zijn. En dat die laatste, vreemd genoeg, het meest kwetsbaar is.
dat ik mezelf hier ook allemaal aan houd. Maar ja, zo is het leven niet!
Man O Man 
Geef een reactie